Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


documental:carceres_de_mulleres

Anexos / Documental: cárceres de mulleres

Nas cárceles


Documental “Cárceres Bolleras”

“As mulleres en prisión teñen unha dobre condena por estar presas e por ser mulleres”

Durante nove meses, Cecilia Montagut, entrevistou a 16 persoas, entre investigadoras e exreclusas; e logrou retratar as principais problemáticas femininas dentro dos cárceres españois.

En España hai tres cárceres de mulleres. En Alcalá de Henares, Ávila e Alcalá de Guadaira, en Sevilla, e o demais son cárceres mixtos( macrocárceles); é dicir, un módulo feminino dentro dun cárcere de homes. “Hai cen mulleres, por mil cincocentos homes. É o 7 por cento da poboación penal”, informou en entrevista a AmecoPress, a directora do documental “ Carceles Bolleras”, Cecilia Montagut, que denuncia a utilización das mulleres como “aliciente”, neste contexto.

“Os directores das prisións queren que haxa un módulo de mulleres para que os homes límpense máis, arránxense máis. O premio dun home que se porte ben é ir ás actividades mixtas, mentres que as mulleres ven obrigadas de ir sempre ás actividades mixtas porque é un reclamo para que os homes pórtense ben, entón hai unha utilización”, exclamou.

Segundo cifras de marzo do 2018, hai catro mil 400 mulleres recluídas, as cales non son separadas pola gravidade dos seus delitos o que non permite unha adecuada reinserción, nin unha aprendizaxe. Trátase dunha supervivencia, tal e como precisou Montagut:

“Digamos que aos homes sepáranos: están os perigosos cos perigosos, os menos perigosos cos menos perigosos, os drogadictos cos drogadictos, os que non teñen precedente de violencia. Hai diferentes módulos. En cambio as mulleres nun só módulo entran todas: as novas, as maiores, as asasinas, as drogadictas, as que entraron por un delito fiscal, todas están xuntas. E moitas veces nun só espazo que é multifuncional no cal, por exemplo, almorzas nun salón, sacan as mesas e aí danche as clases de ximnasia. Volves poñer as mesas e aí xantas, sacas as mesas e é o espazo lúdico, e logo tes un patio que ás veces é de nove pasos por nove pasos onde nunca ves o sol, en contrapartida cos homes que teñen ximnasio, biblioteca. Pódense mover dun módulo a outro módulo, é un espazo grande”.

Pero non só por isto ten que atravesar unha muller no cárcere, á que se lle esixe que ter unha relación monógama, senón que tamén hai unha gran diferenza entre a formación técnica que reciben para traballar.

“As mulleres, por exemplo, poden acceder a talleres de costura, barbería, cousas que por aí xa sabemos facer, non se nos ensina nada novo. Úsanse as nosas habilidades que xa traemos de casa, e fanas limpar aí. Cociñar non, porque como por cociñar págase máis, cociñan os homes, e as mulleres só lavamos os pratos. Aos homes, en cambio, ensínanselles cousas que para cando saian de prisión poidan ter un oficio xa sexa de electricidade, soldadura mecánica, fotografía a iso non pode acceder a muller”, esta é a situación dentro dos centros penais españois. É por isto que a psicóloga e cinematógrafa arxentina, denuncia en “Cárceres Bolleras”, a discriminación de xénero, a estigmatización e utilización das mulleres encarceradas.

“Incítanas a ter relacións sexuais con homes. Porque se os homes teñen relacións con mulleres, están máis tranquilos nos módulos”, precisou a directora do documental, que mostra no seu produto audiovisual aparecen as relacións homoeróticas, en rexeitamento ás normativas heteropatriacarles.

Durante a gravación, que inicio en marzo do ano 2017, cando o Partido Popular(PP) atopábase no goberno, resáltase a falta de atención ás problemáticas penais.

“As prisións sempre están escondidas aos ollos da poboación. Están fóra das cidades, fóra das estradas principais, non hai carteis. Ata cando ti queres chegar pérdesche porque non poñen carteis, están escondidas”, dixo Montagut, que tivo como maior dificultade a prohibición de ingresar ou obter imaxes do interior dunha prisión.

A estigmatización de xénero fai que cando unha muller ingrese a prisión #abandonar pola súa parella, e sexa estigmatizada como “mala” polos seus seres queridos, con todo debe traballar para manter á súa familia, e no cárcere non recibe a formación para valerse polos seus propios medios. Mentres que un home, que nin dentro nin fóra do cárcere, moitas veces faise cargo da súa familia, recibe os coñecementos para acceder a traballos mellor remunerados.

A pesar dos problemas expostos en “Cárceres Bolleras”, Cecilia Montagut, trae á actualidade a obra de Virginia Woolf e sostén que estar en prisión pode ser como “Unha habitación propia”: “é a habitación propia, a habitación maldita, onde ti podes pensar e ver como che rearmas a ti mesma, porque cando estás fóra, sempre estás pendente dos demais”.

documental/carceres_de_mulleres.txt · Última modificación: 2024/02/22 19:32 por iagoglez