Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


historias_e_cine

¡Esta es una revisión vieja del documento!


<fc #6495ed>O diñeiro das mulleres / Historias e cine</fc>

«Para as interesadas nas películas de mulleres»


Cando a crítica cinematográfica valora as películas sobre os fetiches “arte e técnica”, as películas dirixidas por mulleres simplemente “non valen nada”


Ista peza de Éire García recibiu o accésit nos II Premios María Luz Morales, que convoca a Academia Galega do Audiovisual, na categoría de Videoensaio do Audiovisual Internacional. Eu daríalle o primeiro premio, pero non a traio aquí por iso senón polo acertado da tese que desenvolve e pola súa realización audiovisual. Resulta sorprendente que este enfoque non aparecese cando en 2015 a Academia propuxo como tema central do anuario A muller no audiovisual.

Transcrición e resaltados

A crítica cinematográfica edifica a teoría fílmica, lexitima movementos, etapas, autorías. A crítica valora as películas engadindo ou non valor a esta particular mercadoría. A crítica visibiliza ás películas, facilita a súa circulación no mercado. A crítica interpreta as películas desde unha posición privilexiada, envorca significados no proceso dinámico da recepción. As funcións da crítica cinematográfica tórnanse complexas cando se revela que o criterio que as sustenta é un criterio fetichista, que asenta exclusivamente na dobre natureza artística e técnica do cinema.

O fetiche artístico necesitou, a partir da xestación da crítica moderna, da autoría para afirmar a autonomía do artista fronte ao seu contexto social, económico e político. O fetiche técnico, aparentemente neutral, faría da innovación tecnolóxica unha acción de mercadotecnia. En tanto, <fc #800080>o heteropatriarcado negou ás mulleres o seu lexítimo estatuto de autoras</fc> pois, removendo no acervo ilustrado, as mulleres quedarían excluídas do exercicio intelectual. O capitalismo pola súa banda, encargaríase de expulsalas da industria, que ten os medios tecnolóxicos para desenvolver a técnica.

Cando a crítica cinematográfica valora as películas sobre os fetiches “arte e técnica”, as películas dirixidas por mulleres simplemente “non valen nada”. Neste caso, a mercadoría non ten valor. As películas dirixidas por mulleres son interpretadas baixo un mesmo <fc #800080>patrón de tratamento crítico baseado na ausencia de referencialidad das directoras</fc> e o desprazamento deste foco cara aos homes.

No fenómeno das co-direccións das que participan homes e mulleres, poden darse varias estratexias para non referenciar ás mulleres ou referencialas nun segundo plano:

  • Aludindo só á dirección masculina
  • Desaparecéndoas baixo o xenérico masculino
  • Colocando antes o nome dos directores

<fc #800080>Á falta de referencialidad acompáñaa un continuo cuestionamiento, tanto do estatuto de autora da directora como do estatuto cinematográfico da película</fc>.

O cuestionamiento faise evidente e cristaliza tamén, na <fc #800080»tendencia da crítica para pensar que as películas son un produto das vivencias da súa autora</fc>. As máis das veces, este tipo de interpretacións <fc #800080»son estratexias para cuestionar, en última instancia, a capacidade creativa das mulleres</fc>, que ven limitadas á súa ontoloxía, incapaces de imaxinar mundos alleos a si mesmas.

Hoxe, a crítica cinematográfica, xa non tende a mencionar o xénero de maneira explícita, con todo, este <fc #800080>impregnará as interpretacións críticas implicitamente facendo uso de todas as prescricións que o heteropatriarcado construíu ao seu ao redor, e presupoñendo que do xénero emanan determinadas consecuencias narrativas</fc>. Así, un filme dirixido por unha muller aludirá a «un certo feminino”.

As críticas <fc #800080>interpretarán a maternidade, a familia ou o fogar como partes dun universo feminino opresor e perturbador</fc>, especialmente cando se trata da etapa adulta das mulleres.

Tal <fc #800080>universo feminino estará caracterizado pola autoridade emocional das mulleres</fc> que se traducirá na epistemoloxía fundamental sobre a que significar toda película dirixida por unha muller. Sentimentos e poesía formarán parte do léxico frecuente das interpretacións.

Máis aló do universo feminino, e constituíndo unha segunda estratexia evidente, obsérvase como os adxectivos que a crítica emprega para describir estas películas son os mesmos adxectivos, e remiten aos mesmos estereotipos e roles, que se empregan para definir ás mulleres socialmente.

Sobre unha crítica cinematográfica androcéntrica e heteropatriarcal, evolucionaría a institución cinematográfica considerando só as contribucións dos homes. Elaboraríanse teorías que partirían das inquietudes masculinas, se canonizarían directores en detrimento de directoras, consolidaríanse movementos liderados por homes e estableceríanse etapas que marcaban ciclos de hexemonía masculina. <fc #800080>* Sobre estes criterios diferenciais para homes e mulleres, escribiríase a historia do cinema</fc>. <fc #800080»«Para as interesadas nas películas de mulleres</fc>». A advertencia non é menor: para as interesadas nas películas de mulleres, que aquí feminizamos e traducimos á nosa lingua desde aquel burlador “para os interesados nas películas de mozas”. <fc #800080>Lonxe de ser un inocente reclamo, é todo un aviso. A crítica advirte ao público</fc>, sinálalle con prudencia que este se atopa ante a posibilidade de acceder a imaxinarios inusuais. A imaxinarios prohibidos. </WRAP> ===== Mulleres que enRedan: Historias de Cine ===== —-

Aínda que lentamente, vanse quitando as capas que ocultaban as historias e o protagonismo de (cando menos) a metade da poboación, como ocorre, por exemplo en Charité ou en Rebellion.

Baixo o epígrafe Mujeres que enRedan: Historias de Cine, imos recollendo historias que, tras seculos de opacidade, van atopando a ruta cara á potencia do audiovisual.

La «Estación Liberdad» das Schindler gallegas

Hollywood levará ao cinema, tres mulleres dun pequeno pobo de Ourense que, no medio da miseria que deixaba unha guerra propia, foron capaces de construír unha rede de axuda e liberdade desde o quiosco que rexentaban fronte á estación de ferrocarril de Ribadavia, cuxo nomee en clave era «Estación liberdade»

Unha historia de liderado e valentía que o escritor e director, Emilio Ruiz Barranchin, a rescata do habitual anonimato no que queda somerxida a metade da poboación.

Para min a pena máis grande foi ter que xubilarme cando máis sabía. Fun moi feliz dando clase e se volvo nacer serei mestra

Aos seus 94 anos Antía Cal, pedagoga e educadora galega, goza véndose en pantalla en «A palabra xusta», o documental de Miguel Piñeiro que está a ver a luz estes días.

Tita, como a chama todo o mundo, conta que para que ela e os seus irmáns estudasen, o seu pai quedou na Habana e a súa nai volveu para Galicia. A finais da Guerra civil española ela quería estudar na universidade pero o seu pai desde Cuba decidiu que estudase Comercio. E como o importante era estudar, Antía inicia a carreira ata que unha compañeira coméntalle a posibilidade de facer Maxisterio.

Cando unha muller entre en política, cambia a muller. Pero cando son moitas as mulleres que entran en política, cambia a política

Las Constituyentes é un documento audiovisual dun indubidable valor sobre a historia da participación política e social das mulleres en España, documentando con iso a peripecia persoal e política que lles levou a ser as primeiras mulleres, tras Clara Campoamor, Vitoria Kent e as súas coetáneas, en atoparse nas Cortes democráticas españolas nun momento único para o noso país.

Estas 27 mulleres, 21 deputadas e 6 senadoras, accederon ao Congreso e Senado español tras o período franquista, nas eleccións democráticas do 15 de Xuño de 1977, e participaron na elaboración da constitución española de 1978, defendendo activamente a igualdade de dereitos entre homes e mulleres na sociedade española.

===== “A número un” =====

Sinopse argumental en Filmaffiniy

Emmanuelle Blachey é unha brillante enxeñeira que conseguiu escalar e finalmente entrar no comité executivo da súa empresa, o xigante francés da enerxía.

Un día, unha rede de mulleres influentes proponlle axuda para conquistar a dirección dunha importante empresa que cotiza en bolsa. Isto converteríaa na primeira muller en ocupar un posto de tal calibre. Pero nas esferas aínda dominadas polos homes, os obstáculos de tipo profesional e persoal multiplícanse. A conquista anunciábase triunfal, pero en realidade trátase dunha guerra.

Anotacións mentais

  1. Se fose un “directivo” non dirían “escalar”, e menos cando se trata dunha persoa brillante cun alto nivel en formación, traxectoria e experiencia, altas capacidades de dirección e negociación, altísimo coñecemento da cultura chinesa e dominio do idioma.
  2. Non se trata dunha rede de mulleres influentes á conquista do poder sen máis, senón dun lobby feminista que trata de cambiar os sesgos e eliminar barreiras de acceso para as mulleres aos ámbitos do poder heteropatriarcal.
  3. Non é unha “simple” guerra de poder, a principal barreira de xénero.
historias_e_cine.1576012258.txt.gz · Última modificación: 2023/05/12 13:01 (editor externo)