Herramientas de usuario

Herramientas del sitio


historias_e_cine

¡Esta es una revisión vieja del documento!


<fc #6495ed>O diñeiro das mulleres / Historias e cine</fc>

«Para as interesadas nas películas de mulleres»


Cando a crítica cinematográfica valora as películas sobre os fetiches “arte e técnica”, as películas dirixidas por mulleres simplemente “non valen nada”


Ista peza de Éire García recibiu o accésit nos II Premios María Luz Morales, que convoca a Academia Galega do Audiovisual, na categoría de Videoensaio do Audiovisual Internacional. Eu daríalle o primeiro premio, pero non a traio aquí por iso senón polo acertado da tese que desenvolve e pola súa realización audiovisual. Resulta sorprendente que este enfoque non aparecese cando en 2015 a Academia propuxo como tema central do anuario A muller no audiovisual.

Transcrición e resaltados

A crítica cinematográfica edifica a teoría fílmica, lexitima movementos, etapas, autorías. A crítica valora as películas engadindo ou non valor a esta particular mercadoría. A crítica visibiliza ás películas, facilita a súa circulación no mercado. A crítica interpreta as películas desde unha posición privilexiada, envorca significados no proceso dinámico da recepción. As funcións da crítica cinematográfica tórnanse complexas cando se revela que o criterio que as sustenta é un criterio fetichista, que asenta exclusivamente na dobre natureza artística e técnica do cinema.

O fetiche artístico necesitou, a partir da xestación da crítica moderna, da autoría para afirmar a autonomía do artista fronte ao seu contexto social, económico e político. O fetiche técnico, aparentemente neutral, faría da innovación tecnolóxica unha acción de mercadotecnia. En tanto, <fc #800080>o heteropatriarcado negou ás mulleres o seu lexítimo estatuto de autoras</fc> pois, removendo no acervo ilustrado, as mulleres quedarían excluídas do exercicio intelectual. O capitalismo pola súa banda, encargaríase de expulsalas da industria, que ten os medios tecnolóxicos para desenvolver a técnica.

Cando a crítica cinematográfica valora as películas sobre os fetiches “arte e técnica”, as películas dirixidas por mulleres simplemente “non valen nada”. Neste caso, a mercadoría non ten valor. As películas dirixidas por mulleres son interpretadas baixo un mesmo <fc #800080>patrón de tratamento crítico baseado na ausencia de referencialidad das directoras</fc> e o desprazamento deste foco cara aos homes.

No fenómeno das co-direccións das que participan homes e mulleres, poden darse varias estratexias para non referenciar ás mulleres ou referencialas nun segundo plano:

  • Aludindo só á dirección masculina
  • Desaparecéndoas baixo o xenérico masculino
  • Colocando antes o nome dos directores

<fc #800080>Á falta de referencialidad acompáñaa un continuo cuestionamiento, tanto do estatuto de autora da directora como do estatuto cinematográfico da película</fc>.

O cuestionamiento faise evidente e cristaliza tamén, na <fc #800080»tendencia da crítica para pensar que as películas son un produto das vivencias da súa autora</fc>. As máis das veces, este tipo de interpretacións <fc #800080»son estratexias para cuestionar, en última instancia, a capacidade creativa das mulleres</fc>, que ven limitadas á súa ontoloxía, incapaces de imaxinar mundos alleos a si mesmas.

Hoxe, a crítica cinematográfica, xa non tende a mencionar o xénero de maneira explícita, con todo, este <fc #800080>impregnará as interpretacións críticas implicitamente facendo uso de todas as prescricións que o heteropatriarcado construíu ao seu ao redor, e presupoñendo que do xénero emanan determinadas consecuencias narrativas</fc>. Así, un filme dirixido por unha muller aludirá a «un certo feminino”.

As críticas <fc #800080>interpretarán a maternidade, a familia ou o fogar como partes dun universo feminino opresor e perturbador</fc>, especialmente cando se trata da etapa adulta das mulleres.

Tal <fc #800080>universo feminino estará caracterizado pola autoridade emocional das mulleres</fc> que se traducirá na epistemoloxía fundamental sobre a que significar toda película dirixida por unha muller. Sentimentos e poesía formarán parte do léxico frecuente das interpretacións.

Máis aló do universo feminino, e constituíndo unha segunda estratexia evidente, obsérvase como os adxectivos que a crítica emprega para describir estas películas son os mesmos adxectivos, e remiten aos mesmos estereotipos e roles, que se empregan para definir ás mulleres socialmente.

Sobre unha crítica cinematográfica androcéntrica e heteropatriarcal, evolucionaría a institución cinematográfica considerando só as contribucións dos homes. Elaboraríanse teorías que partirían das inquietudes masculinas, se canonizarían directores en detrimento de directoras, consolidaríanse movementos liderados por homes e estableceríanse etapas que marcaban ciclos de hexemonía masculina. <fc #800080>* Sobre estes criterios diferenciais para homes e mulleres, escribiríase a historia do cinema**</fc>.

<fc #800080»«Para as interesadas nas películas de mulleres»</fc>. A advertencia non é menor: para as interesadas nas películas de mulleres, que aquí feminizamos e traducimos á nosa lingua desde aquel burlador “para os interesados nas películas de mozas”. <fc #800080>Lonxe de ser un inocente reclamo, é todo un aviso. A crítica advirte ao público</fc>, sinálalle con prudencia que este se atopa ante a posibilidade de acceder a imaxinarios inusuais. A imaxinarios prohibidos.

historias_e_cine.1576012495.txt.gz · Última modificación: 2023/05/12 13:01 (editor externo)