no way to compare when less than two revisions

Diferencias

Muestra las diferencias entre dos versiones de la página.

@@ Línea 1: / Línea 1: @@
+<fs large><fc #6495ed>**Anexos**  / Mente raccionaria</fc></fs>
+===== A vida privada do poder =====
+----
+<WRAP center round box 95%>
+[[https://en.wikipedia.org/wiki/The_Reactionary_Mind|A mente raccionaria]] de [[https://en.wikipedia.org/wiki/Corey_Robin|Corey Robin]]
+<blockquote> Robin ve o  conservadurismo menos como unha tradición intelectual autónoma que como unha serie de reaccións á esquerda progresista. El define o  conservadurismo como "unha meditación e unha interpretación teórica da experiencia sentida de ter poder, velo ameazado e tentar recuperalo" [[https://lareviewofbooks.org/article/conservatives-and-counterrevolutionaries-corey-robins-the-reactionary-mind/|Lily Geismer]].</blockquote>
+{{ https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/2/25/The_Reactionary_Mind.jpg/220px-The_Reactionary_Mind.jpg?180|}}As tensións entre o político e o económico, entre unha concepción aristocrática da política e as realidades do capitalismo moderno, son un  leitmotiv da tradición conservadora en Europa e Estados Unidos. A palabra "reaccionaria" refírese a que reacciona e estes son cávelas do Manual básico para entender o por  qúe  e o que da “reacción”:
+  * Contra que reacciona a dereita
+  * O que tenta protexer → “A vida privada do poder”
+  * Como fai os seus  contrarrevoluciones a través dunha  reconfiguración do vello e de préstamos do novo, especialmente da esquerda
+  * Como combina  elitismo e populismo convertendo o privilexio en algo popular
+  * A centralidade da violencia nos seus medios e fins
+</WRAP>
+==== Extractos e anotacións ====
+<WRAP center round box 95%>
+Desde que empezou a era moderna, os homes e as mulleres que estaban en posicións subordinadas manifestáronse contra os seus superiores no Estado, a Iglesia, o lugar de traballo e outras institucións xerárquicas. Uníronse baixo bandeiras diferentes -o movemento obreiro, o feminismo, o  abolicionismo, o socialismo- e gritaron  eslóganes distintos: liberdade, igualdade, dereitos, democracia, revolución. En practicamente todos os casos os seus superiores ofreceron resistencia, de forma violenta e non violenta, legal e ilegal, de modo aberto e encuberto. Estes avances e repregamentos da democracia conforman a historia da política moderna, ou polo menos una das súas historias.
+Este libro trata da segunda metade da historia, do repregamento: as manobras e as ideas políticas -chamadas conservadoras, reaccionarias,  revanchistas,  contrarrevolucionarias- - que crecen del e orixínano. Estas ideas, que ocupan o lado dereito do espectro político, fórxanse na batalla. Sempre foi así, polo menos desde que emerxeron por primeira vez como ideoloxías formais durante a Revolución francesa. **As batallas das que xorden non son entre nacións, senón entre grupos sociais, ou, en termos xerais, entre aqueles que teñen máis poder e aqueles que teñen menos. Para entender esas ideas, temos que entender a historia. <fc #800080>Porque iso é o que é o  conservadurismo: unha meditación, así como unha versión teórica, sobre a experiencia de ter o poder, velo ameazado e tentar recuperalo de novo</fc>**.
+A pesar das diferenzas reais que existen entre eles, os traballadores dunha fábrica parécense ás secretarias dunha oficina, aos campesiños dunha leira, aos escravos dunha plantación -mesmo ás mulleres no matrimonio- en que todos eles viven e traballan en condicións de poder desigual. Sométense e obedecen en atención ás esixencias dos seus xerentes e os seus amos, os seus maridos e os seus señores. Son disciplinados e castigados. Fan moito e reciben pouco. Ás veces a súa sorte é libremente elixida -os traballadores asinan contratos cos seus empregadores, as esposas cos seus maridos-, pero a súa vinculación poucas veces éo. Que contrato, despois de todo, podería detallar as reviravoltas, as dores diarias e o sufrimento continuado dun traballo ou un matrimonio?
+Ao longo da historia dos Estados Unidos, **o contrato serviu a miúdo como conduto para unha  coerción e restrición imprevistas, en particular en institucións como o lugar de traballo e a familia, onde os homes e mulleres pasan unha gran parte da súa vida**. Os xuíces, favorables aos intereses dos empregadores e os maridos, interpretaron que <wrap hi>os contratos de traballo e matrimonio contiñan toda clase de cláusulas non escritas de servidume que tanto as esposas como os traballadores consentían tacitamente, aínda que non tivesen coñecemento delas ou desexasen estipulalas doutro xeito</wrap>.
+**Ata 1980, por exemplo, era legal en todos os estados da Unión [EEUU] que un marido violase á súa esposa. A xustificación remóntase a un tratado de 1736 do xurista inglés  Matthew Ale.** Cando unha muller casa, argumentaba Ale, acepta implicitamente “entregarse deste xeito [ sexualmente] ao seu marido”. Trátase dun consentimento tácito, aínda que inconsciente, “do que non se pode retractar” mentres dure a unión. Nunha data tan avanzada como 1957 -na época da  Warren  Court-, un tratado legal estándar podía dicir: “Un home non comete violación ao ter relacións sexuais coa súa esposa legal, aínda que o faga pola forza e contra a súa vontade”. Se unha muller (ou un home) tentaba incluír no contrato matrimonial o requisito do consentimento explícito para que houbese sexo, os xuíces estaban legalmente obrigados a ignorar ou invalidar esa petición. O consentimento implícito era un trazo estrutural do contrato que ningunha das partes podía alterar. Como a opción do divorcio non estivo amplamente dispoñible ata a segunda metade do século  XX, **<fc #800080>el contrato matrimonial condenaba ás mulleres para ser escravas sexuais dos seus maridos</fc>**.
+Unha dinámica similar funcionaba nos contratos de traballo: os traballadores aceptaban ser contratados polos seus empregadores, pero ata o século  XX ese consentimento abarcaba, segundo os xuíces, condicións de servidume implícitas e irrevogables; ademais, a opción de abandonar o posto era moito menos accesible, tanto en termos legais como prácticos, do que se podía pensar.
+**De cando en vez, con todo, os subordinados deste mundo discuten o seu destino**. Protestan polas súas condicións, escriben cartas e peticións, únense a movementos e expoñen esixencias. **Os seus obxectivos poden ser mínimos e discretos** -mellores normas de seguridade para as máquinas das fábricas, poñer fin á violación dentro do matrimonio-, **pero ao expolos elevan o espectro dun cambio máis fundamental no poder. Deixan de ser serventes ou suplicantes para converterse en axentes que falan e actúan no seu propio nome**.
+<blockquote>Máis que as propias reformas, é a asunción dun papel activo por parte da clase sometida -a aparición dunha voz de protesta insistente e independente- o que molesta aos seus superiores.</blockquote>
+(…) Ben entrado o século  XX, **os xuíces denunciaron aos traballadores  sindicados por formular as súas propias definicións dos dereitos e recompilar o seu propio rexistro de regras** das fábricas. Estes traballadores, sinalaba unha corte federal, víanse como “expoñentes dunha lei máis elevada que a que […] administran os tribunais. Segundo declarou o Tribunal Supremo, estaban a exercer “poderes que só pertencen ao goberno”, constituíndose como “un tribunal autodesignado” de lei e orde.
+**O conservadurismo é a voz teórica deste ánimo contra a capacidade de acción das clases subordinadas**. É o encargado de achegar un argumentario consistente e profundo que xustifique por que non se debería permitir que os estamentos máis baixos exerzan a súa vontade independentemente, por que non se lles debería permitir gobernarse a si mesmos nin dirixir a comunidade política. **<fc #800080>La submisión é o seu primeiro deber; a capacidade de acción é unha prerrogativa da elite</fc>**.
+Aínda que se afirma a miúdo que a esquerda defende a igualdade e a dereita a liberdade, esta noción expón mal o verdadeiro desacordo entre a unha e a outra. Historicamente, os conservadores favoreceron a liberdade para as clases máis elevadas e restricións para os estamentos máis baixos. **O que ao conservador desagrádalle da igualdade, noutras palabras, non é que ameace a liberdade, senón que esta esténdase. Porque nesa extensión vese unha perda da súa propia liberdade**. “Todos estamos de acordo con respecto a nosa propia liberdade”, declarou Samuel Johnson. “Pero non estamos de acordo con respecto a a liberdade dos demais: cando nós conseguímola, outros a deben perder na mesma proporción. Creo que non temos moitos desexos de que a masa teña a liberdade de gobernarnos”.
+(…) **A ameaza da expansión da liberdade tamén é grande cando as esixencias pasan ao terreo económico**.
+<blockquote>Se as mulleres e os traballadores posúen suficientes recursos económicos para tomar decisións independentes, terán a liberdade de non obedecer aos seus maridos e empregadores (…) Para o conservador, a igualdade entraña algo máis que unha redistribución de recursos, oportunidades e resultados, aínda que iso tamén lle desagrada. O que a igualdade significa en último termo é a rotación no poder.</blockquote>
+(…) Os políticos e os partidos falan de constitución e emendas, de dereitos naturais e privilexios herdados. Pero o tema real das súas deliberacións é a vida privada do poder. **<fc #800080>“Este é o secreto das oposicións á igualdade da muller no Estado”</fc>**, escribió [[https://es.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Cady_Stanton|Elizabeth Cady Stanton]]. **<fc #800080>“Os homes non están preparados para recoñecelo en casa”</fc>**.
+</WRAP>
+==== Que facer? Corey Robin ====
+<WRAP center round box 95%>
+{{vimeo>244234117?350x197 }} Para  Robin, profesor de Ciencias Políticas de  Brooklyn  College e autor de  The  Reactionary  Mind, un par de  vectores conectan a figuras tan dispares na tradición conservadora: a defensa férrea duns privilexios que ven ameazados e a determinación á hora de substituír ás elites cando estas ven incapaces de facer valer devanditos privilexios.  Trump é pois un conservador ao uso, pero tamén resultado da crise secular dun movemento adormentado, unha sorte de luxo que puido permitirse unha dereita incapaz de definirse, e por tanto vulnerable.
+Para bater non xa a  Trump senón ás dinámicas que o levaron á Casa Branca,  Robin recomenda que a esquerda recupere o concepto da liberdade. “A liberdade foi historicamente unha linguaxe moi poderosa, moi volátil e explosivo. E quen logra  monopolizar esa linguaxe ou apropiarse del e utilizalo estivo a miúdo nunha posición privilexiada.” A esquerda, sinala, ha  rehuido desa idea, cedéndolla por completo á dereita. “É unha linguaxe que debemos recuperar”, sinala. ([[https://agora.ctxt.es/quehacer/corey-robin/|Que facer?]]
+</WRAP>