A Rede Álaba, a rede de mulleres invisibles

Por que cando se fala de Guerra Civil, nunca se fala de mulleres? A muller sempre é a gran esquecida daquela guerra civil que encarcerou e fusilou a centenares de mulleres. Expulsounas dos seus pobos, rouboulles as súas casas e ata os seus fillos e fillas, prohibiulles traballar, as ridiculizó antes os seus veciños rapándolles o pelo e facéndolles beber aceite de rícino… e así poderiamos seguir enumerando barbaries ata aburrirnos.

Pero aínda así, cando se fala de Guerra Civil sempre aparecen ELES, os gudaris, os encarcerados, os fusilados. Se buscamos motivos, nun intento de dar algunha explicación lóxica a esta situación, alguén nos diría que se debe á división machista e sexual que do traballo facíase naquela época. Isto é, a esfera pública era terreo de homes e a privada de mulleres. As mulleres en casa, os homes no bar. As mulleres falaban de como criar aos seus fillos. Os homes de política, economía e cultura.

“É o que había que facer. Nós non temos nada que contar, só fixemos o que nos tocou”

Itziar Mujica, solteira e sombrerera de profesión; Teresa Verdes, traballadora na imprenta familiar e muller amante da lectura; Bittori Etxeberria, propulsora da Ikastola e biblioteca de Elizondo entre outras moitas cousas, e Delia Lauroba, muller valente e intelixente a partes iguais, < wrap hi>non eran amas de casa. O seu traballo non se limitaba ao coidado dos seus fillos,wrap> que por certo non tiveron, se non que eran mulleres con peso e presenza no ámbito social, pero así todo, o seu labor foi silenciada e nunca recoñecida.

caja simple centrada