xenero_e_saude [O Diñeiro das Mulleres]

Esta página es de solo lectura. Puedes ver la fuente pero no puedes cambiarla. Pregunta a tu administrador si crees que esto es incorrecto.
<fs large><color #6495ed>**Anexos**  / Xénero e saúde</color></fs>

===== "A mujer invisible" =====
----
<WRAP center round box 95%>
Galardoado con Premio da Royal  Society ao mellor libro de ciencia do ano, [[https://www.planetadelibros.com/libro-la-mujer-invisible/306722|A muller invisible]] é un ensaio único e rigoroso que expón, a través de estatísticas e historias persoais recollidas por todo o mundo, como os datos que conforman a sociedade, lonxe de ser obxectivos, tamén están marcados por un rumbo masculino. «Este libro é un berro de guerra que debería impulsar ás mulleres á acción e ser unha lectura obrigatoria para os homes» (The Sunday Times).

[[https://smoda.elpais.com/placeres/hastiadas-y-empastilladas-elizabeth-wurtzel-fue-la-mesias-de-la-depresion-generacional/|«O masculino xenérico non é nin neutral nin práctico: impacta na posible morte das mulleres»]]

{{https://static7planetadelibroscom.cdnstatics.com/usuaris/libros/fotos/307/m_libros/portada_la-mujer-invisible_aurora-echevarria-perez_201912021718.jpg?200 |}}
Desde por que as mulleres teñen máis probabilidades (un 47%) de sufrir lesións graves nun accidente de coche –os tests realízanse con  maniquíes que imitan o corpo masculino– a como as mulleres casadas tardan máis en recuperarse dun ataque ao corazón que as solteiras –dedican sete horas máis de media ás tarefas domésticas ao asumir as que ignoran os seus maridos– ou por que reducimos os riscos laborais nos traballos de homes (construción, industria), mentres se disparan nos empregos  feminizados sen que ninguén poña remedio ou o cuantifique adecuadamente –aí está o incremento de lesións físicas entre as coidadoras e limpadoras ou as enfermidades pulmonares, os abortos espontáneos e o risco de cancro (42%) pola exposición aos químicos das  manicuristas e traballadoras da limpeza–.

«Quen se escuda na defensa do masculino xenérico só ten que ler os estudos que existen e comprender que non é neutral nin máis práctico. Masculino é masculino. Tomar como referencia ao home non só pasa na linguaxe, está todo relacionado e vén da mesma raíz. Desde os bonecos que se empregan para medir as lesións nos accidentes de tráfico a que só se midan as reaccións masculinas aos medicamentos nos ensaios clínicos ou que o sistema de transporte público priorice o modo de vida dos homes brancos casados. Deberíase  recalibrar este pensamento e analizar como ese suposto masculino neutral impacta na vida e posible morte das mulleres»

(..) O mito da  meritocracia

O corpo feminino, o traballo de coidados non remunerado e a violencia masculina contra as mulleres son os tres alicerces invisibles en «as preocupacións específicas que os homes non tiveron en conta» historicamente na construción social. Criado, que decidiu escribir o libro tras a súa «rabia» ao pescudar que só una de cada oito mulleres que sofre un infarto informa do clásico e masculino síntoma de dor no peito (en realidade somos máis propensas a fatigarnos, sentir  náuseas ou unha especie de indixestión), explora outras problemáticas do «home por defecto». Como aferrarnos a unha versión pasada de moda sobre quen constitúe a clase obreira do século  XXI: en EE  UU hai 924.640 persoas, na súa maioría mulleres, como empregadas domésticas e persoal de limpeza fronte aos 53.420 traballadores na minería do carbón. «Parece que falar de clase traballadora é falar dos homes brancos da clase traballadora. É unha cuestión cultural herdada dos libros e as películas», lembra.

<wrap hi>Tampouco é que existise unha vontade expresa de excluír deliberadamente ás mulleres, sinxelamente non se pensou nelas para practicamente nada</wrap>. É o que Criado denomina «brecha de perspectiva»: desde a ignorancia global sobre os traballos dos coidados e as tarefas domésticas –que tería un impacto de 10  trillones de dólares no PIB anual mundial, segundo o Informe de  McKinsey– ás trabas para a inclusión e ascenso das que si están, supostamente, recoñecidas no sistema. «As compañías contratan a máis homes brancos que mulleres ou minorías étnicas que estean igual de cualificadas. Coa cultura do algoritmo na selección de persoal ese rumbo está a agudizarse porque o código está corrupto de base. A  meritocracia é unha mentira. Un mito. Unha fábula que nos contamos a nós mesmos e que ao facelo, provocamos a súa persistencia. Cremos que eliximos de forma parcial, pero somos tremendamente discriminatorios», lembra.

Ela insiste nas páxinas da súa investigación unha e outra vez en que <wrap hi>a igualdade sanea economías. «Vivo nun mundo no que non basta con dicir: ‘Isto é inxusto’. Entendo que os gobernos necesitan diñeiro e que moitos só falan ese idioma. Porque aínda que non che importen as mulleres e a xustiza, probablemente impórteche o diñeiro e deberías saber que o estás perdendo por facer isto»</wrap>.

</WRAP>