¡Esta es una revisión vieja del documento!
Tabla de Contenidos
<fc #6495ed>Autoría e referencias / Anexos</fc>
Lola de Penelas foi unha afamada oleira de Gundivós que en tempos visitaba as casas para reparar as pezas que sufrían danos.Sargadelos elixiuna para ilustrar «a identificación histórica dá muller coa cheiraría», á que se refire Luciano García Alén -o principal investigador da artesanía tradicional galega- no texto explicativo que acompañará a esta peza, da que se fixo unha tirada de mil copias numeradas.
O exemplo das "oleiras" galegas
É tal a identificación histórica da muller coa olería que se pode supoñer que foron mans femininas as que modelaron as primeiras formar cerámicas nas vivendas familiares das culturas primitivas.
A muller naceu para ser nai e para instruír ás criaturas nas iniciais actitudes e movementos: o uso da concavidade das mans para beber nun regato e, como nai-oleira, moldear o barro para facer cuncos nas orixinarias sociedades recolectoras. Desta forma, a olería, na historia da cultura, será tanto máis feminina canto máis se manteña na rusticidad, e na baixa economía.
Consecuentemente, o home facíase presente na olería cando as potas eran obxecto de comercio. Se nos remitimos aos inicios do século XX, en illadas aldeas galegas persistía a olería feita por mulleres porque non existían outros modos de vida. Eran aldeas rodeadas de montañas sobre os vales do Sil e do Miño, nas serras sobre Castrelo, en Santomé e Ramirás, nas montañas orientais do Bolo, por Portomourisco e O Seixo.
A mediados do século XX xa non quedaba quen fixese potas nestes lugares. Eran pobos de oleiras, con algún caso no que tamén había oleiros que traballaban no torno baixo na cociña. Despois levaban as potas ao lombo, atadas con cordas por todos os pobos do val, para cambialas por alimentos. Con este recurso evitaban a fame do ano porque as terras da montaña non eran produtivas.
"Lola de Penelas"
“Os homes incorporánronse á alfarería cando se fixo produtiva”
